| کاربست سرمایه اجتماعی در بازآفرینی شهری مشارکتی |
| کد مقاله : 1035-CONF2 |
| نویسندگان |
|
علی صمدی1، پارسا ارباب *2 1کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری، دانشگاه تهران، تهران، ایران 2استادیار دانشکده شهرسازی پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران، تهران، ایران |
| چکیده مقاله |
| بافت‌های فرسوده شهری شرایط خاص اجتماعی، کالبدی و اقتصادی داشته و متقابلا نیازمند اتخاذ رویکرد یا رویکردهای اختصاصی مبتنی بر انجام مطالعات عمیق هستند. یکی از عوامل کلیدی در این زمینه که هم‌گام با نهادینه شدن پارادایم برنامه ریزی شهری مشارکتی، بیش از پیش اهمیت یافته است، سرمایه اجتماعی درون محلات و بکارگیری آن برای انجام بازآفرینی شهری است. سرمایه اجتماعی به عنوان محصول نوع خاصی از کنش جمعی می تواند مولد کارکردهای اجتماعی مورد انتظار بوده و به این ترتیب، تاثیر به سزایی بر تحرک و هم‌افزایی و متعاقبا اتخاذ برنامه‌ای کارآمد و هدفمند متناسب با شرایط، اقتضائات، ظرفیت‌ها و پتانسیل-های بالقوه و بالفعل در محلات مختلف شهری دارد. از این رو، پژوهش حاضر با مرور رویکردهای مطرح در پژوهش‌های مرتبط و هم چنین واکاوی تجارب موفق داخلی (بازآفرینی بافت قدیم شهر آمل، محله همت آباد اصفهان و محله خیابان تبریز) و خارجی (بازآفرینی منطقه دره شکوفه ترکیه، محله برسی پاریس و محله گرینگر در انگلیس) به تدوین شاخص-های 7گانه پتانسیل سرمایه اجتماعی به منظور کاربست در بازآفرینی شهری مشارکتی پرداخته است. این شاخص‌ها عبارتند از: اعتماد (فردی و عمومی ساکنان نسبت به یکدیگر)، امنیت (عمومی، شبانه، زنان و کودکان در محله)، بستر فرهنگی (برگزاری مراسم فرهنگی و امور عام المنفعه و همگانی)، مشارکت غیر رسمی (دغدغه مندی، توجه و رسیدگی به امور محله)، انسجام اجتماعی (حضورپذیری، تعاون و همکاری ساکنان با یکدیگر)، سطح دینداری (التزام به دین، صداقت و امور مذهبی فردی و جمعی) و هنجارهای معامله متقابل (همراهی، حمایت و احترام متقابل ساکنان). |
| کلیدواژه ها |
| سرمایه اجتماعی، بازآفرینی شهری، برنامه ریزی شهری مشارکتی، بافت فرسوده |
| وضعیت: پذیرفته شده |